Communiceren...

Door Bart XIII

Als kind las ik ooit zo een typisch goedbedoeld opvoedkundig verhaal in een jeugdtijdschrift.

Een jongen wil studeren in de tuin en installeert zich op een gemakkelijke stoel. Als hij net bezig is, zet zijn buurman de radio in de tuin ernaast nogal hard. Wanneer deze hierop gewezen wordt, merkt hij op dat de jongen evengoed binnen kan studeren. Hierop belt de student zijn vriend, samen stellen ze diens drumstel op in de tuin waarna hij wat riffs afsteekt. De buurman komt over de haag kijken en wanneer deze zegt dat hij zijn radio niet meer kan horen, wordt er fijntjes opgemerkt dat hij evengoed binnen radio kan luisteren. De buurman ziet zijn denkfout in en zet de radio stiller.

Dergelijke verhalen kwamen wel eens vaker voor in kinder- en jeugdboeken toendertijd.
Ik weet niet of het tegenwoordig nog geschreven wordt, ik hoop van niet...

Het is onzin!

Dergelijke passief-agressieve tactieken werken nooit. Er is een ongelijkheid in de manier waarop je jezelf beoordeelt, tegenover de manier waarop je anderen beoordeelt.

Als jij je vergist in de auto, ben je moe, je zoekt iets, je... vul zelf maar in.
Als een ander zich vergist in het verkeer, kan hij/zij gewoon niet met de auto rijden.

Het is vrij onwaarschijnlijk dat de buurman uit vorig verhaal,  zijn denkfout zal inzien.
Zolang de student zijn behoeftes en bijbehorende emoties niet kenbaar maakt, en met een duidelijke vraag naar buiten komt, zal de buurman zijn radio luid blijven zetten.

Dit is belangrijk om weten bij cohousing, ga er niet van uit dat de andere weet wat jouw behoeftes zijn. Communiceer duidelijk. Ken, respecteer en verdedig je eigen grenzen. Verlaat je niet op passief-agressieve methodes. Ze werken zelden.