Door Bart XIII
Stel...
Je bevind je in een kompleet duistere kamer. Je herkent je veters niet van je jasknopen en blijft uit veiligheid maar op dezelfde plek staan.
Plots steekt iemand zo een 15 watt lampje aan uit een gemiddelde microgolfoven). Fantastisch... je kan nu door de kamer bewegen zonder in dat keldergat te vallen. Er werden mogelijkheden gecreëerd.
Dan word er weer zo'n lampje aangestoken. Je kan nu de teksten op de muur lezen. Weeral meer mogelijkheden... maar zijn je nieuwe mogelijkheden proportioneel gestegen met de hoeveelheid licht?
Wat als er een derde vierde of vijfde lampje ontstoken wordt?
Ik ben er wel zeker van dat ik in dergelijke kamer niet 100 keer gelukkiger zou worden bij het 100e extra lampje. Wel integendeel... teveel licht... teveel warmte.
Meer is beter? Echt?
De wetmatigheid van de verminderde wederkerige behoefte: 1 paar schoenen is basiscomfort. 2 paar practisch bij regenweer. 20 paar vooral lastig om op te bergen. (Ja, geeft u het maar toe mevrouw :-p )
In een wereld waar alles lijkt gedicteerd door de cijfers van een economie word er nogal vaak in deze val getrapt, vind ik. Veel mensen lopen vermoeid rond louter en aleen omdat al die spullen in hun leven onverwacht ook met een gedeelte van je aandacht gaan lopen. Al diegene die al eens opgeruimd hebben weten dat zelfs het simpelste vaasje aandacht en een poetsbeurt nodig heeft. Laat staan spullen met een emotionele lading.
"The stuff you own, ends up owning you."
Heb ik echt 100%: grasmaaier, tuin, 2e auto, bakfiets, speeltuin, logeerkamer, vul-zelf-maar-in nodig?
Associeer ik mij vooral met mijn bezit? Of identificeer ik me liever met mijn relaties.
Aan u de keuze...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten