Gezocht: Geïnteresseerden voor samenwoon-project op de Paterssite

Een nieuw samenhuizingsproject staat in de steigers

http://www.sintniklaasklimaatstad.be/wonen/gezocht-geinteresseerden-voor-samenwoon-project-op-de-paterssite

Een goed idee kent altijd navolging.

It takes a village to raise a child

Mijn vader was een fijn mens. Hij heeft me niet alleen een aantal nuttige zaken geleerd, maar ook veel wijsheid bijgebracht. Hij was, omdat hij in een fabriek onder een drieploegenstelsel werkte, echter ook regelmatig afwezig. Zo komt het, dat ik eerder door mijn moeder opgevoed ben, dan door ons vader.

Ik heb hem echter nooit als jonge ouder gekend. Ik ben op zijn 40 in zijn leven gekomen en persoonlijk denk ik dat ik daarom maar zelden iets van onstuimigheid bij hem heb waargenomen. (Dat beetje dat er dan ooit moet geweest zijn). Afgaand op het rolmodel dat hij mij voordeed -want zo leren jongens nu eenmaal het efficiëntst- was mijn leven voorbestemd om braaf dagelijks mijn job te doen, en tijdens mijn vrije tijd ofwel wat te klussen, ofwel achter een leeg glas bruine Leffe een dutje te doen voor tv.

Niks mis mee...

Er was... en hij is er tenslotte nog... echter ook zijn collega. Die ik hier R zal noemen om zijn "onschuld te beschermen". :-) R en ons vader waren goed bevriend.
R was een stuk jonger dan "ons voke" en daardoor ook heel wat dynamischer. Het feit dat hij op dat moment nog geen kinderen had, was daar uiteraard ook niet vreemd aan.
R ging op vakantie naar Turkije, toen de wegen daar nog niet platgereden waren.
Als R een keuken nodig had en zijn ding niet vond bij de handelaars, kocht hij een combinatiemachine en MDF-platen en maakte hij die gewoon zelf.
R reed met de motor en onderhield die ook zelf.
R kocht een bestelwagen en maakte er zelf een kampeerwagen van.
R roeide tegen de stroom in en was rebel zonder een karikatuur te zijn.

Alles wat R deed, ontlokte binnen in mij een langerekte WAAAAW!

Afgaande op het rolmodel dat HIJ mij voordeed -want zo leren jongens nu eenmaal het efficiëntst - was het leven 1 groot avontuur.

Ik maak er geen geheim van: als ik op een gegeven dag financieel risico ben beginnen nemen om een huis te verwerven, dan is dat omdat ik het R heb zien doen. Als ik nu met de motor rijd, dan is dat omdat R onverschrokken door weer en wind op 2 wielen balanceerde. R zocht zijn eigen weg en deed zijn eigen ding, en, bij het blonde haar van Linde, dat zal ik ook doen tot ik tussen zes planken gestoken word.

R kreeg 2 zonen.
De jongste had een ongelofelijke facinatie voor de zachtere grijsaard die mijn vader was. Een man die in de donkere bossen van de Ardennen de weg vond, naam en gebruik van bloemen en planten kende en sporen van wild kon lezen.

Heb je er eigenlijk al eens bij stil gestaan wie je het meeste beïnvloed heeft in het leven? Ik heb persoonlijk het gevoel dat mijn moeder en vader de krijtlijnen van mijn leven uitgezet hebben, maar dat het spelletje zelf door alle mensen uit mijn omgeving bepaald is geweest. Vrienden van mijn ouders... Familieleden... Buurtbewoners... 

It takes a village to raise a child...

Beetje druk geweest

Oud huisje verkocht
Verhuizen
Lening rond
Plek zoeken in onze nieuwe stad en buurt

Bloggen is er wat bij ingeschoten
Maar er zit nieuwe inhoud in de pijplijn.

Camping cohesie

Door Karin

Vorig jaar heb ik eens langs mijn neus weg gezegd : "Zou het eens niet tof zijn om te slapen op ons stukje grond ?", maar verder heb ik er niet veel meer aandacht aan besteed. Tot er een Doodle van Nele passeerde. "Wanneer kunnen we de daad bij het woord voegen ?" En bij deze, hebben we gisteren onze kampeer spullen bij elkaar geraapt, hebben ze met elkaar gedeeld en hebben we een heel mooi cohesie moment gecreëerd.

Het uur van afspraak, 18u hadden we al niet gehaald, maar dat is nu het mooie aan de groep. Je blijft welkom ! Hoe laat je ook toekomt, neemt de groep je mee in de sfeer van het moment. De BBQ stond al heerlijk te ruiken. De meesten hadden al een aperitiefje geproefd en we konden kennis maken met een nieuw kandidaat lid dat ons project van dichtbij wil leren kennen. Geen beter moment als een cohesie moment. Na wat geharrewar en geschuifel met stoelen en "buffet"tafels, zat iedereen al snel te smullen van al het lekkers dat ze hadden mee gebracht. De kleinste van de groep ging van hand naar schoot, van de ene naar de andere en schoof lekkere stukjes brood in haar mondje terwijl ze passeerde.

Al vlug zakte de zon met een warme zomergloed achter de horizon en kropen de eerste truien al uit hun tassen. Vuurmeester Dries ontfermde zich over de gezelligheid en had al vlug een laaiend vuurtje aan de gang. Naarmate de schemering opschoof, kropen wij dichter bij het vuur. En wat een nacht hadden ze beloofd. En wat een nacht hebben we gekregen.

Onder een hemel van vallende sterren werden de gekste anekdotes en verhalen verteld. Je moest wel heel vlug zijn. Als je buur ja, ja, ja riep, was het sterrenstof al gepasseerd. Sommigen hadden al tientallen sterren zien vallen. Anderen zijn opgebleven tot ze hun eerste sterrenwens mochten doen. Anderen waren teleurgesteld. Oh, is het dat maar ...

Grandioos ! Het was al een tijdje geleden dat ik met de slappe lach gezeten heb, maar het flitste door mijn hoofd, ... Als dit een voorproefje is van wat nog komen mag.

"The spur of the moment" is moeilijk na te vertellen, maar de anekdotes gingen van "oh, is het hier dat ik mij moet parkeren" naar "ja, die van Michel is groter" tot ik heb me versproken of ik heb woorden fout gelezen.

" Ik moest in mijn laatste jaar een spreekbeurt geven en in plaats van dat ik ironisch zei, zei ik erotisch. Dat is me toch een tijdje blijven achtervolgen." Toen we dit aan onze tieners vertelden, diste Sebastian een verhaal over school op. "In ons eerste jaar, kregen we bij Nederlands een lijst met moeilijke woorden en om te laten zien dat we de betekenis van het woord begrepen, moesten we er een zin mee maken. Zegt er iemand in de klas : "Brand ! Brand ! Iedereen ejaculeren !"

Het zou mooi gepast hebben bij Leen haar GAS-boete verhaal. Kortom mijn buikgevoel vertelt me dat dit project nog mooie cohesie momenten gaan geven.

Tante Julia

Door Bart XIII

Ergens rond 1925 huwde de zus van mijn oma. Ze heette Julia...

Haar man, Charel was ploegbaas in de antwerpse haven, toen de "dokwerkers" nog de rijkdommen van de koloniën aan- en afvoerden.
Onnodig te zeggen dat Charel en Julia er toen voor gewone arbeiders ruim inzaten. Hun huis uit 1912 was afgewerkt met het comfort dat je voor mensen van hun stand kon verwachten. Niet alleen hadden ze een auto (volkswagen kever). Ze hadden,

* De waterpomp in de keuken ipv in de tuin.
* Inpandige sanitaire voorzieningen
* Elektriciteit in de meeste kamers
* De modernste kolenkachel

Typisch voor de huisjes uit die tijd was er vooraan een living, tussenin een kelder met daarboven een "opkamer" in tussenverdieping.  En achteraan de keuken.

Toen ik haar kende ergens in de jaren 80 van vorige eeuw, woonde ze daar nog steeds. Na de dood van haar man en enige zoon is ze dan ook nooit verhuisd. Waarom zou ze. Ze had toch alles daar?

Ergens half de jaren 90 wisselde ze het tijdelijke in voor het eeuwige.
Haar erfgenamen troffen een waardeloos huis aan...

*In een tijd waarin drinkwater warm uit een kraan kan stromen, is roestig water uit een pomp die je moet opgieten, vooral interessant om de kamerplanten te gieten. Douche? Bad? Ho maar...

*Hoewel uitgerust met een echte wcbril en in een hoekje van de keuken geplaatst zodat je niet buiten moet, was in 1995 een "plank-met-een-gat-in" niet echt een toonbeeld van sanitaire luxe.

*110 volt... Een GUST van een transfo dreef haar tv aan. Een grote doos vol gehamsterde reservelampen (sommige nog met bajonet-fitting) moesten haar helpen nooit zonder licht te zitten. Télécom?  Bijlange nie...

*Het behang zwart en de kalk uitgekraakt van het kolenstof. In de winter vooraan hels heet terwijl het in het achterhuis vroor.

Tante Julia's huis was ingehaald door de tijd en had daarbij tol geëist van haar ouder wordende lichaam.

Haar erfgenamen verkochten de ganse grond voor een habbekras aan een projectontwikkelaar die geen vragen stelde en er moderne appartementen met garage op gezet heeft.

Je staat er als huiseigenaar misschien niet bij stil, maar als je niet naar de toekomst kijkt, word je er nogal snel door ingehaald. Ben je bereid ineens de hele investering te doen, je hele leven te verbouwen en moderniseren of op een gegeven moment als een soort van anachronisme de pijp aan maarten te geven?

Ik ken een vierde alternatief... en ik heb gekozen...

Zelfs bij Gamma...

... hebben ze het begrepen. 

Technische setup cohousing

Naast de belangrijke zaken voor een goed cohousingproject (fijne groep mensen, toffe locatie, enthousiaste stakeholders die meedenken...) is het ook handig om een aantal technische zaken op te zetten om alles vlot te laten verlopen.

Hoe doen wij het? Wij gebruiken volgende:

Dropbox

Dropbox voor al onze bestanden.

Dropbox laat je toe om mappen en bestanden heel eenvoudig constant met meerdere personen te synchroniseren. Elke aanpassing die je doet, wordt ook bij de andere gebruikers doorgevoerd.

Je kan dropbox installeren op je computer, maar je kan het ook gebruiken in je browser of op je smartphone.

Let op, standaard is een dropbox maar 2 GB, daar zit je snel over.

Website

Wij gebruiken Google Sites voor onze website. Je kan ook gerust voor een Wordpress gaan, of elke andere vorm waar meerdere mensen de site eenvoudig kunnen wijzigen.

Blog

Geen website zonder blog! Op een blog heb je nog wat meer vrijheid, kan iedereen gemakkelijk posten en kunnen je bezoekers ook reageren.

e-mail & domein

Alles geregistreerd bij one.com - niet duur, en je krijgt veel waar voor je geld. Je kan heel eenvoudig e-mailaccounts, aliasen en verdeellijsten maken. Handig voor je werkgroepen, of om wie af te spreken wie de mails krijgt van de zoekertjes, de websites...

Wij voorzien voor iedereen een persoonlijk e-mailadres voornaam@cohousingwaasland.be (dat duurt tot je 2 mensen met dezelfde voornaam hebt), en dan een hele resem verdeellijsten.

one.com biedt gelijk ook alles wat je nodig hebt voor een blog, forums, statistieken,

Forum

Cosessies alleen zijn vaak niet voldoende om alle onderwerpen aan bod te laten komen en uitvoerig te bespreken. Je kan proberen om via e-mail verder te praten, maar zal snel merken dat het niet zo overzichtelijk werkt - en een volle mailbox werkt snel demotiverend.

Een forum is een goede manier om gestructureerd over meerdere onderwerpen tegelijk te praten. Je kan je abonneren op secties die je belangrijk vindt, zodat je toch nog een mail krijgt als er iets gebeurt. Voor dringende onderwerpen, maken we vaak eerst een onderwerp op het forum, en sturen daarna 1 mail naar iedereen met direct de link naar dat onderwerp er in. Zo heb je toch maar 1 mail, en de eigenlijke discussie blijft op't forum.

Communiceren...

Door Bart XIII

Als kind las ik ooit zo een typisch goedbedoeld opvoedkundig verhaal in een jeugdtijdschrift.

Een jongen wil studeren in de tuin en installeert zich op een gemakkelijke stoel. Als hij net bezig is, zet zijn buurman de radio in de tuin ernaast nogal hard. Wanneer deze hierop gewezen wordt, merkt hij op dat de jongen evengoed binnen kan studeren. Hierop belt de student zijn vriend, samen stellen ze diens drumstel op in de tuin waarna hij wat riffs afsteekt. De buurman komt over de haag kijken en wanneer deze zegt dat hij zijn radio niet meer kan horen, wordt er fijntjes opgemerkt dat hij evengoed binnen radio kan luisteren. De buurman ziet zijn denkfout in en zet de radio stiller.

Dergelijke verhalen kwamen wel eens vaker voor in kinder- en jeugdboeken toendertijd.
Ik weet niet of het tegenwoordig nog geschreven wordt, ik hoop van niet...

Het is onzin!

Dergelijke passief-agressieve tactieken werken nooit. Er is een ongelijkheid in de manier waarop je jezelf beoordeelt, tegenover de manier waarop je anderen beoordeelt.

Als jij je vergist in de auto, ben je moe, je zoekt iets, je... vul zelf maar in.
Als een ander zich vergist in het verkeer, kan hij/zij gewoon niet met de auto rijden.

Het is vrij onwaarschijnlijk dat de buurman uit vorig verhaal,  zijn denkfout zal inzien.
Zolang de student zijn behoeftes en bijbehorende emoties niet kenbaar maakt, en met een duidelijke vraag naar buiten komt, zal de buurman zijn radio luid blijven zetten.

Dit is belangrijk om weten bij cohousing, ga er niet van uit dat de andere weet wat jouw behoeftes zijn. Communiceer duidelijk. Ken, respecteer en verdedig je eigen grenzen. Verlaat je niet op passief-agressieve methodes. Ze werken zelden.

Verminderde wederkerige behoeftes

Door Bart XIII

Stel...

Je bevind je in een kompleet duistere kamer. Je herkent je veters niet van je jasknopen en blijft uit veiligheid maar op dezelfde plek staan.

Plots steekt iemand zo een 15 watt lampje aan uit een gemiddelde microgolfoven). Fantastisch... je kan nu door de kamer bewegen zonder in dat keldergat te vallen. Er werden mogelijkheden gecreëerd. 

Dan word er weer zo'n lampje aangestoken. Je kan nu de teksten op de muur lezen. Weeral meer mogelijkheden... maar zijn je nieuwe mogelijkheden proportioneel gestegen met de hoeveelheid licht?

Wat als er een derde vierde of vijfde lampje ontstoken wordt?

Ik ben er wel zeker van dat ik in dergelijke kamer niet 100 keer gelukkiger zou worden bij het 100e extra lampje. Wel integendeel... teveel licht... teveel warmte.

Meer is beter? Echt?

De wetmatigheid van de verminderde wederkerige behoefte: 1 paar schoenen is basiscomfort. 2 paar practisch bij regenweer. 20 paar vooral lastig om op te bergen. (Ja, geeft u het maar toe mevrouw :-p )

In een wereld waar alles lijkt gedicteerd door de cijfers van een economie word er nogal vaak in deze val getrapt, vind ik. Veel mensen lopen vermoeid rond louter en aleen omdat al die spullen in hun leven onverwacht ook met een gedeelte van je aandacht gaan lopen. Al diegene die al eens opgeruimd hebben weten dat zelfs het simpelste vaasje aandacht en een poetsbeurt nodig heeft. Laat staan spullen met een emotionele lading.

"The stuff you own, ends up owning you."

Heb ik echt 100%: grasmaaier, tuin, 2e auto, bakfiets, speeltuin, logeerkamer, vul-zelf-maar-in nodig?

Associeer ik mij vooral met mijn bezit? Of identificeer ik me liever met mijn relaties.

Aan u de keuze...

Met dank aan Diet

De onderste limiet

Door Bart XIII

Ik kan me vergissen, maar volgens mij worden sommige spullen tegenwoordig onder hun productieprijs verkocht. Het verschil word daarbij door een, over het algemeen nietsvermoedende, partij bijgepast.

Er zijn verschillende mogelijkheden waarop producenten er de kantjes afrijden. De ene al wat eerlijker en transparanter dan de andere.

Er zijn de IKEA'S en Colruyt 's van deze wereld die er eerlijk voor uitkomen dat ze de consument inschakelen in hun logistiek, opbouw of bewust hun winkels sober houden.

Ik denk aan een firma zoals Aldi, die bij het aanbieden van elektrisch toestellen bewust bezuinigen op kwaliteitscontrole. Blijkt je toestel binnen die 20% van defecten te vallen, betalen ze je zonder gemor de aankoop terug. (Binnen 2 jaar welteverstaan)

Dieper in de krochten van de bezuiniging vinden we geprogrammeerde defecten, onderbetaalde arbeiders, roofbouw op het milieu, dubieuze leveranciers en transportfirma's, kinderarbeid, en eventueel allerlei andere moreel behoorlijk twijfelachtige praktijken.

Om maar te zeggen... er zijn veel manieren om iets goedkoper aan te bieden.

Misschien konden we ons al die luxe eigenlijk gewoon niet op de normale manier veroorloven.

Of wel?
Omdat we samen voor dat duurzaam geproduceerde speeltuintje spaarden?
Omdat die duurdere elektrisch aangedreven wagen eigenlijk bezit is van heel de gemeenschap?
Of omdat dat lapje grond door ons allen biologisch bewerkt werd?

JuFi

Gisterenavond kwam onze JuFi weer bij elkaar.

Mensen die de term voor het eerst horen, kijken altijd even op. De "juffies"? Wie zijn die mensen?
Omdat Juridisch-Financiële werkgroep toch altijd zo'n mondvol is, leek een afkorting ons gepast. Het speelse van JuFi vormt een mooie tegenhanger voor de veronderstelde saaiheid van een Juridisch-Financiële werkgroep.

Je kan je dan ook wel inbeelden dat we mensen van de werkgroep "communicatie" (kort: comms) dan ook wel eens "commies" durven noemen, en leden van de werkgroep "groepsvorming" (kort: groep) ook groepies (of schrijft dat groupies?).

Net zoals bij onze cosessies (=maandelijkse vergadering met de hele groep), werken ook de meeste werkgroepen met een roterend systeem van voorzitter en notulist: wie vorige keer noteerde, mag nu voorzitter zijn. Zo werk je op je eigen verslag en zou toch duidelijk(er) moeten zijn wat je vorige keer allemaal geschreven hebt.

Zo'n werkgroep begint altijd met een hele waslijst van zaken die moeten gebeuren. Je kan die op verschillende manieren aanpakken, elk met hun voor- en nadelen, elk meer geschikt op het ene moment, minder op het andere.

Vaste technieken die je vaak ziet terugkeren, toch al zeker bij JuFi:

1. Beginnen met afspraken maken voor de volgende cosessie. Wie presenteert de bevindingen van JuFi?
2. Meteen kijken wanneer de volgende JuFi's plaatsvinden, en Doodle(s) opstarten zodat er nog genoeg gepland zijn in de toekomst.
3. Agenda bekijken (want die is op voorhand opgesteld door de voorzitter) en de avond inplannen. Met de vorige verslagen & de tijdslijn even bekijken wat allemaal nog nodig is.
4. Dan heb je verschillende mogelijkheden:
1. De groep gaat op dat moment zelf aan het werk, ploegt door teksten, debateert, werkt reglementen uit, rekent financiën voor (of na!)... 
2. De groep verdeelt het werk (ofwel per individu, ofwel per mini-team). Soms wordt meteen ter plaatse voortgewerkt, soms wordt "huiswerk" meegegeven
5. Op het einde komt iedereen nog even samen om te bekijken wat de volgende stappen zijn.

De werkgroepen werken: het is erg motiverend om zo'n groep mensen samen aan een gemeenschappelijk doel te zien werken, je haalt er energie uit. Hoe concreter het eindresultaat wordt, hoe meer energie je haalt uit telkens weer een fase afwerken, telkens weer een milestone bereiken.

Samen verzet je bergen.

Onrust

Door Bart XIII

Vandaag een nadeel aan cohousen ontdekt...

Zoals ik nu woon, ben ik al 18 jaar eigenaar en uitvoerder.
Met de komst van de eerste zon krijg ik zin om weer in mijn huisje te werken. Betonplaten gieten, oude koterij afbreken, etc. Heel technische dingen allemaal.
Dat zouden eigenlijk nutteloze projecten zijn omdat het huis binnenkort toch verkocht wordt.

Dus even rondgekeken of ik me binnen het cohousingproject wat nuttig kon maken. Dat bleek wel, maar niet zoals ik gedacht had.

Ik schrijf nu blogs 😕

Dit alles resulteerde in nogal wat onrust in mijn geest.
Nu, uiteindelijk besef ik ook wel dat er nog bijzonder veel praktische en technische dingen zullen moeten worden uitgevoerd en dat het allemaal wel in orde zal komen. Maar op eigen houtje iets uitvoeren is er voorlopig niet bij. 

Ik kan me wel voorstellen dat leden die al langer in de groep zitten,  dit soort energievragende onrust al langer ondergaan. Chapeau.

Ik heb mijn onrust bestreden door nog eens naar de bouwgrond te fietsen en me voor te stellen hoe het leven er daar zal uitzien. Vervolgens ben ik met vrouw en kind wat in de natuur gaan wandelen en heb mij een lekker frisse pint laten smaken.

Toen ik mij inschreef mailde ik het volgende naar 1 van de leden van de groep.

"Wij hebben hier het gevoel dat we onze trossen losgegooid hebben en uit een veilige haven op avontuur vertrokken zijn. Dromend van een beter leven ter bestemming varen we verder terwijl de kade kleiner wordt."

Onrust is normaal op een oceaan...

Karin

Karin stond voor het raam in de zon. Hoewel het weer mooi was buiten, was al haar aandacht nochtans gericht op de 11 maand oude Liese die op haar arm zat. Beiden keken naar elkaar. Zij met een blik van tederheid, en Liese met die onderzoekende blik en dikke kaakjes die peuters van die leeftijd zo typeert.

Plots wordt haar aandacht getrokken door iets wat buiten gebeurt. Joachim, haar tienerzoon, duwt een go-cart vooruit waarop een bende cohousing-kinderen het uitjoelen van opwinding.

Johan komt even bij haar staan...
"Kijk" zegt ze: "Terwijl de jong-volwassenen de kinderen entertainen, kunnen wij ons bezig houden met de kleinsten en stiekem al dromen van kleinkinderen."

Lieses mama kwam binnen en nam haar weer over.

"Alweer een voordeel van cohousen" zuchtte Karin.

De blogger hoorde het, en schreef het op...

Tekenen van het reserveringsdocument.

Vandaag tekenen we de reserveringsovereenkomst. Dit is de overeenkomst tussen de maatschap en de uiteindelijke bewoners waarin we ons er toe juridisch verbinden met de bouw van start te gaan.

Het document is 14 pagina's lang...
Dit document word in tweevoud opgesteld...
Er werden reeds 18 units verkocht...
Er zijn 12 koppels (die beiden tekenen) en 5 singles...

Een kleine rekensom leert ons dat: Er in totaal 2720 handtekeningen gezet moeten worden...

(Hierbij niet opgeteld: de handtekeningen op het dossier die herzet moesten worden omdat een kindje het in een onbewaakt moment opat)

Cosessie 9/4

Gisteren was er weer een cosessie.

Voor de leken onder de lezers: een cosessie is een vergadering waarbij zo veel mogelijk leden van de cohousing bijeenkomen om beslissingen te nemen. Hoewel de opzet saai en droog mag lijken is dit soms nog reuze gezellig. Temeer daar de vergadering doorgaat in een lokale drankgelegenheid.

Hier worden plannen gesmeed, meningen naar voor gebracht, gestimuleerd of verdedigd en de koers van de komende maand(en) bepaald. 

Als buitenstaander zou je kunnen denken dat het hier wel eens mis kan lopen met de consensus, maar we hebben een aantal tools ter onzer beschikking:

• Eerst en vooral is het niet zo dat twee verschillende meningen altijd lijnrecht tegenover elkaar staan.
• Elk lid van cohousing heeft de intentie samen te werken. Dit betekent dat men altijd wel open staat voor een goed geargumenteerde en onderbouwde andere mening.
• De positieve sfeer en het "wij gevoel" (gekweekt en onderhouden door de werkgroep "Groep") helpt de meer timide leden hun meningen toch naar buiten te brengen.
• Niet iedereen heeft het gevoel dat zijn of haar mening over een onderwerp met vuur verdedigd moet worden. Mooi voorbeeld: Persoonlijk vind ik gevelbekleding veel minder belangrijk dan de mensen met een meer ontwikkeld gevoel voor esthetiek. (Dat is wel zo fijn voor mij... ik kan in een mooi gebouw wonen zonder het met mijn, euh... belabberd creatief inzicht, te bekladden.)
• Bij gevoelige of belangrijke onderwerpen, wordt er een tour-de-table georganiseerd. Alle leden worden een voor een aan het woord gelaten en hun meningen worden samengevat. Al snel blijkt dan dat die allemaal niet zoveel uit elkaar liggen, of gecombineerd kunnen worden.

 Elke maand wordt er zo een vergadering georganiseerd. Het is een hoeksteen van de cohousing.

Persbelangstelling!

Vorige week verstuurden we een persbericht na het indienen van onze bouwaanvraag. Dat doen we altijd, voor elke mijlpaal lichten we de pers in, omdat elke publiciteit voor ons project welkom is - in onze zoektocht naar buren, maar ook om cohousing als concept wat meer bekendheid te geven.

Deze keer lieten de reacties wat op zich wachten. We waren al aan het nadenken over wat we volgende keer meer of beter konden doen... Tot er gisteren een telefoontje kwam van Het Laatste Nieuws! De journalist, Joris Vergauwen, volgt ons project al van bij de start en wijdde er een mooi artikel aan. We prijken vandaag op de homepage van het lokale nieuws. Je kan het artikel lezen op deze link. 

Vanmorgen kreeg Liesbet telefoon: TV Oost wilde ons om 12u interviewen op onze grond! Een kans die we niet konden laten schieten, dus begon ze meteen rond te bellen. Uiteindelijk waren we er met een mooi en divers groepje en mochten Dieter en ik ons verhaal doen voor de camera. Davy had nog voor wat plannen op papier gezorgd, zodat we konden tonen hoe het er zal gaan uitzien. En er waren zelfs een paar kinderen bij, die het samen spelen in de tuin meteen illustreerden :-) Afstemmen op TV Oost dus vanavond!

Het fragment in kwestie:

De verkavelingsaanvraag is een feit

Plant

Door Bart XIII

Ik heb nooit groene vingers gehad. Behalve misschien die keer toen ik dikke proppen te nat gras uit mijn maaier getrokken had. Maar dat is letterlijk... dat telt niet.

Laatst vatte een vriend van mij -hij heeft dezelfde kwaal als ik- het mooi in 1 zin samen...

"Geef mij een plant, en hij gaat dood"

Daar komt het zowat op neer ja. In het beste geval gaat die dan bewust dood om in een kookpot te verdwijnen, maar meestal is hij hoedanook geen lang leven beschoren.

Bij mijn schoonzus staat een grote rozemarijnstruik waarvan de takken al aan het verhouten zijn. Perfect om als satestokjes op de bbq te leggen... heerlijk. Ik probeer dus al jaren tijm en rosemarijn te kweken, maar in het eerste geval kweekte ik vooral bladluisjes en in het tweede geval iets wat het midden hield tussen tafelkruid en een mummie... Toen ik mijn schoonzus attent maakte op hoe mooi haar rozemarijnstruik wel stond, zei ze dat die eigenlijk te groot was.
Bitch! 

Ik kan een mooi verzorgde tuin nochtans bijzonder appreciëren. Maar die op eigen houtje aanleggen, onderhouden en doen bloeien (letterlijk en figuurlijk) is eenvoudigweg mijn talent niet.

Beste vrienden van de cohousing... ik kom u met plezier helpen in de tuin. Maar hou me uit de buurt van uw delikaatste gewassen. Ach er zijn ook kruiwagenrijders, grasmaaieronderhouders en tuinverlichtingaansluiters nodig hè...

Ps: Wie wil er voor mij een rozemarijnstruik kweken?

Praktijktest...

Ongeveer 10 min fietsen van aan het station tot aan de cohousing, en dat alles over een mooie fiets-o-strade...

Het balspel

Door Bart XIII

Laatst woonde ik een interessante lezing bij van Bruno, een bewoner van cohousing HuisElf.

Hij had het op een bepaald  moment over een cohousing project dat veel verloop kende en uiteindelijk zijn activiteiten heeft moeten stopzetten (de naam ontsnapt me op dit moment jammer genoeg).

Het heeft even geduurd voor men wist wat het eigenlijke probleem was. Wat bleek... Mensen wilden verschillende dingen. Dit hoeft niet als een verrassing te komen maar dat doet het wel als blijkt dat al die verschillende dingen onder eenzelfde noemer vallen.

Bruno omschreef het als volgt: "Iedereen wilde een balspel,  maar sommigen wilden tafeltennis, anderen basket en weer anderen bowling."

Het is belangrijk dat je als individu in een groep weet wat je concrete wensen zijn, wat je wilt toegeven en waar je grenzen liggen. Dit is een kunst die in onze uiterst individualistische maatschappij verloren is gegaan. Het lijkt wel alsof er 2 soorten mensen zijn, brutale alleshebbers, en volgzame dutsjes...

Nochtans... geen democratische inspraak zonder persoonlijke kennis, zelfkritiek en verantwoordelijkheid voor je eigen behoeftes.

Ik hoop dat dit door de kinderen van cohousing, opgroeiend in een gemeenschap van in- en samenspraak al meer als vanzelfsprekend zal worden beschouwd.

Waarom ik wil cohousen

Door Bart XIII

Op een of andere vreemde manier wordt het leven tegenwoordig gedicteerd door technologie die tot enkele jaren geleden zelfs niet bestond.
Ik heb het over facebook.
Hoewel de meer cynische mensen mogen beweren dat het om het ego gaat dat gevoed moet worden met "likes", denk ik dat dit toch de populariteit niet kan verklaren. Ik denk persoonlijk dat het veel dieper gaat dan dat.

De moderne mens is zijn gevoel voor sociale interactie kwijt en wil het op deze manier terughalen. Echter zonder aan privé te willen inboeten. Dit wordt algauw duidelijk wanneer de discussies rond facebook over privacy gaan en ze op zijn hevigst zijn.

Ikzelf...
Zit niet meer op Facebook. Ik heb een account nochtans, ben schuldig aan het besmetten van mijn vrouw met het facebook virus (sorry zoet), maar zelf ben ik er niet meer op te vinden. Ik bleef missen wat ik zocht.

Keer op keer wordt wetenschappelijk bewezen dat sociale contacten en interactie mensen gelukkiger maken. Als iemand die door spijtige omstandigheden zijn persoonlijke cirkel van intimi dramatisch heeft zien slinken, en daar de gevolgen heeft van gedragen, kan ik er over meepraten.

Daarom wil ik cohousen. Ik mis mijn sociale cirkel, mijn clan, mijn gelegenheid om te leren van die andere op een persoonlijk niveau. Ik wil dit persoonlijk ervaren en niet via één of ander substituut. Ik besef dat ik zal moeten leren wat het betekent verantwoordelijk te zijn voor mijn eigen grenzen en behoeftes.

Ik ben wellicht een beetje naïef in mijn streven naar een gelukkig en bevredigend leven.
Yet...
"Ignorance is bliss" 😊

Cohousing waasland vraagt een bouwvergunning aan.

Een mijlpaal morgen...
Het project kreeg niet alleen concreet vorm, maar alles is rond voor de bouwaanvraag.

Na het zetten van een 80 tal (!) handtekeningen zal de aanvraag op 29/03  gedaan worden.